قافیه تنگ تریبونهای وطنی نئومحافظه کاران 

«بعضى هم البته نه، بعضى از اقدامها را اگر بکنید، میگویند چرا کردید، به این دلائل غلط بود؛ اگر همان اقدام را نکنید، میگویند چرا نکردید، به این دلائل خطا بود! دلیل میشمرند؛ باب تحلیل هم که واسع است؛ هرچه دلشان میخواهد، میگویند! آنها اهمیتى ندارند. حق، خودش را نشان خواهد داد؛ لکن بعضى از انتقادها، بعضى از نگرانیها، بعضى از دغدغه‏هائى که در بعضیها هست، دلسوزانه است؛ باید آنها را بیان کرد و برایشان توضیح داد.»
اگرچه یافتن مصداق برای این بخش از بیانات رهبر انقلاب در دیدار با مدیران اجرایی کشور (9/4/86) با دشواری همراه نیست و افراد و گروههایی که هنوز به دید رقیب به مجریان، می نگرند، به لطایف الحیل، ساز مخالفت و منفی بافی به لب گرفته و می نوازند اما حکایت سمفونی مخالف خوانان که به تدریج از شیرینی معمول آن نیز در اثر افراط کاسته شده است، در ماجرای سفر رئیس جمهور به نیویورک و سخنرانی وی در دانشگاه کلمبیا، عینیت بیشتری در چارچوب مصداقی جملات طلیعه این نوشتار می یابد.تأخیر در حضور ارکستر مخالف خوانان و اجرای این سمفونی نیز البته قابل پیش بینی و در جهت تاکتیک های عملیات روانی علیه رقیب است چه آنکه در گرد و خاک به هوا خاسته از کارزار نیویورک که از جنگ طلب ترین رسانه های امریکایی و صهیونیستی تا نگاههای معتدل تر، بالاتفاق به پیروزی منطق نماینده ایران در آن تأکید داشتند، نواختن سازی شکسته با گروه کُری شوک زده، معجزه نمی آفریند. بنابراین باید اندکی صبر کرد تا بلکه از این غوره، اگر حلوا هم نشد، شیٌ عجاب دیگری ساخته شود و بعد، آنقدر حلوا، حلوا کرد تا دهان شیرین شود و تلخی پیروزی بر صهیونیستها از سوی رقیب فراموش.
با این حال، گرد و خاکی که این جماعت به پا کردند و سمفونی یکپارچه ای که آغازیدند، هنوز متأثر از شوک ناشی از این پیروزی است. این را می شود از "همه"ی استدلال اعضاء این گروه کُر دریافت که پس از آنکه از سوی رئیس دانشگاه کلمبیا به احمدی نژاد توهین شد، وی باید جلسه را ترک می کرد چراکه این توهین، به منزله توهین به ایران و ایرانی بوده است.یا للعجب، از این همه قوت استدلال و منطق! چه کسی است که تردید داشته باشد چنانچه احمدی نژاد، جلسه دانشگاه کلمبیا را ترک می کرد، سالها، همین جماعت با چوب "جازدن و خالی کردن میدان در اثر ضعف"، "به بازی گرفتن شخصیت ملت ایران"، "ناتوانی در مقابله با استکبار به رغم رویکردهای شعاری"، "عدم محاسبه دقیق در مواجهه با موقعیت های قابل پیش بینی" و... به دنبال احمدی نژاد می افتادند؟
با وجود آنکه سالهای سال از وجود استراتژیست های قهار در جریان ضداصولگرا گفته اند و ترسانده اند اما به نظر می رسید این غول شاخ و دمی هم ندارد. ستاره تعقل در این جمع همچنان رو به افول است و پریشانی دوری از قدرت، چنان خماری آورده که بسان مبتدیان عرصه سیاست، رفتار می کنند چه آنکه در غیر اینصورت روا نیست، آنجا که صهیونیستهای متعصب نیز به شکست در کارزار نیویورک اعتراف کرده و با گذشت یک هفته از این رویداد پرحاشیه، همچنان این روند ادامه دارد، تریبونهای وطنی نئومحافظه کاران، آمال و منتهای رغبت خود را چنین ناشیانه در قافیه تنگ مخالف خوانی بگنجانند.
اگرچه برخی با تجربگان این طیف، پیشدستی کرده و محبوبیت و مظلومیت احمدی نژاد را نمدی برای کلاه خود ساختند اما گواینکه محک تجربه نیز در این جریان، عیار قابل توجهی ندارد و خشم جنون آمیز، حرف اول و آخر را می زند وگرنه محمد هاشمی رفسنجانی کم تجربه نیست که می گوید سفر احمدی نژاد به نیویورک هیچ دستاوردی نداشت و به نفع امریکایی ها بود تا ایرانی ها!
نکته قابل توجه دیگر اینکه، حال که اینچنین پای این علم سینه می زنید و مویه می کنید، دمی کناره بگیرید و این پرسش را بی پاسخ مگذارید که اگر ادبیات رئیس دانشگاه کلمبیا و برخی سؤالات مطرح شده را توهین آمیز یافتید و اینجا که رسید پس از 2 سال، بالاخره اهانت به رئیس جمهور را توهین به ملت ایران، پذیرفتید، این توهین هایی که چنین از آن برآشفته اید و رگ غیرت اتان عن قریب است که پاره شود، ریشه در کجا دارند؟ جز در تریبون ها و کارگران وطنی نئومحافظه کاران؟
شفاف تر بگویم. کدام گروه و فرد، در کسوت نمایندگی مجلس، رسماً به پنهانکاری در مسئله هسته ای از سوی ایران تأکید کرد و برآنچه نهایت تلاش مسئولین در نفی آن بود، مهر تأیید گذاشت و از تریبون رسمی جمهوری اسلامی علیه جمهوری اسلامی، خطابه خواند؟ راهنمایی: جناب مستطاب، احمد شیرزاد، حزب مشارکت، سازمان مجاهدین انقلاب و...
مجری جلسه پرسش و پاسخ دانشگاه کلمبیا از موج اعدام ها در ایران پرسید. کدام گروه و فرد، رسماً گزارش های موسوم به نقض حقوق بشر در ایران را مرجع اظهارات خود قرار داده و بعضاً در تهیه و تنظیم آنها نیز دست دشمنان ایران را به گرمی می فشارند و سپس نیز با همین چماق، به نهادهای متولی این داستان، شکوائیه می نویسند؟ راهنمایی: یگانه مدافع حقوق زندانیان از ازل تا ابد؛ جناب عماد باقی، حزب مشارکت، سازمان مجاهدین انقلاب و...
حقوق زنان و تصویر وضعیت فلاکت بار از این قشر را کدام جریان، با آب و تاب توصیف می کند و کمپین یک میلیون امضایی راه می اندازد (و امیدوار است با چند صفر کمتر هم که شده، خوش خدمتی خود در ازای دریافت جایزه میلیون دلاری را ثابت کند)؟ سرکار علیه شیرین عبادی، حزب مشارکت و...
مثنوی هفتاد من خیانت تریبون های ثابت و متحرک، نوشتاری و گفتاری وطنی نئومحافظه کاران امریکایی، در این وجیزه نمی گنجد اما حیف است که این نوشته بدون یادی از یک دوم خردادی انتحاری! به پایان برسد.
«روزی که خاتمی رئیس جمهور بود کشورهای دیگر می گفتتند این رئیس جمهور زیادی شما است چرا که همه حرفهایش از آزادی، گفتمان، گفتگوی تمدنها و ... است از این رو وقتی خاتمی کنار رئیس جمهور فرانسه می ایستاد یک سر و گردن بالاتر بود و ما افتخار می کردیم اما امروز وقتی احمدی نژاد حتی کنار رئیس جمهور افغانستان می ایستد خجالت می کشیم که مبادا سخنی بگوید و آبرویمان برود. او حتی حرف زدن هم بلد نیست و چنان صحبت می کند که گویی از اصول اولیه اداره کشور چیزی نمی داند.»
شنیدم که این بار مصطفی تاج زاده قصد کرده که دانشگاه کلمبیا را با کنفرانس برلین مقایسه کند و بعد از هوا کردن این فیل، چنان هوش از سر حاضران از نکته سنجی و ظرافت خود ببرد که همه انگشت به دهان تا هنرنمایی بعدی وی بمانند. بی تابی ما برای شکرشکن شدن مجدد این طوطی نیز، همچنان باقیست.
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه/ چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند
حقیقت پیروزی بر صهیونیستها، نه مدیون احمدی نژاد است و نه آنها که در این یک هفته یاد بیانیه دادن و حمایت از وی افتاده اند. «این انقلاب، بی نام خمینی (ره) در هیچ کجای جهان شناخته شده نیست.» و غایت افتخار احمدی نژاد، شاگردی این مکتب و الهام گرفتن از آن، روح خدایی است. نکته دقیق و مهمی که تاکنون در 3 مرحله از سوی رهبر انقلاب نیز مورد اشاره و تبیین قرار گرفته و احیاء آرمانها و شعارهای دهه اول انقلاب و بازگشت به آرمانهای امام خمینی (ره) در حوزه اجرایی و گفتمانی مورد تأکید واقع شده است.
ره افسانه ی رطل و باطل بافتن های جماعتی که زنگ بیداری عصر خمینی نیز آنان را هوشیار نساخته است، مانع از دیدن حقیقتی که به تأیید رهبر حکیم انقلاب مُهر شده است، نخواهد شد. مُهری که بر طلیعه و خاتمه این نوشتار نشسته است:
«سخنرانى شما در دانشگاه کلمبیا و مسئله اى که در این دانشگاه پیش آمد و همچنین سخنرانى شما در مجمع عمومى سازمان ملل در مجموع مایه سرافرازى ملت ایران شد. محتواى این سخنان و برخورد و منشى که شما در مواجهه با مسائل مختلف داشتید، خوب بود.
می توان با منطق قوی، اعتماد به نفس و اعتماد به منطق قوی اسلامی، دلها را جذب کرد همانگونه که اخیراً در دانشگاه کلمبیا این مسئله، به خوبی اتفاق افتاد. فعال شدن همه امکانات رسانه ای و رفتار تأسف برانگیز و غیردانشگاهی رئیس دانشگاه کلمبیا، با هدف عصبانی یا منفعل کردن رئیس جمهور صورت گرفته بود تا آن را به عنوان یک سند، مبنای جنجالهای تبلیغاتی قرار دهند اما به خواست پروردگار، و به علت استفاده صحیح از منطق دین و اعتماد به این منطق قوی، نتیجه دقیقاً برعکس شد و حاضران این منطق را تأیید و تصدیق هم کردند.»

نوشته های دیگران ()